Kobiety Sukcesu Warmii i Mazur 2018

Monika Dąbrowska –pomysłodawczyni i organizatorka ogólnopolskiej inicjatywy pn. Bieg na sześć łap promującej bieganie z psami ze schroniska.

Akcje „Bieg na sześć łap”, w ramach których miłośnicy aktywnego spędzania czasu spacerują lub biegają w towarzystwie podopiecznych schronisk, obejmują kolejne miasta i miejscowości. Pięć lat temu ze swoim pomysłem zgłosiła się do schroniska w Olsztynie. Jak przyznaje – chciała coś zmienić w swoim życiu, zacząć uprawiać sport, najchętniej z czworonogiem u boku. Obecnie biegi z bezdomnymi psami odbywają się jeż regularnie w 39 schroniskach w całej Polsce, m.in. w Elblągu, Gliwicach i Wrocławiu. W każdym z nich bierze udział kilkaset osób. W całej Polsce odbyło się już 1300 biegów. To nie tylko zorganizowane akcje, ale też indywidualne treningi Efekty akcji są wymierne – ludzie zaprzyjaźniają się z psami i dużo chętniej je adoptują, zwłaszcza jeśli mają szansę spędzić z nimi czas i poznać ich charakter. „Bieg na sześć łap” tworzy piękne i trwałe przyjaźnie, które bardzo często kończą się adopcją. Dodatkowo akcja sprzyja integracji lokalnych społeczności. Biegowi na sześć łap” towarzyszą też akcje dodatkowe, m.in. biegi dla dzieci z rodzin zagrożonych wykluczeniem społecznym, spotkania w szkołach i różnych miastach poświęcone problematyce bezpańskich zwierząt i przemocy wobec zwierząt, koncerty, na które bilety kupuje się za karmę dla psów, kąpiele morsów, a także zajęcia dla osadzonych, podczas których ćwiczą oni z mieszkańcami schronisk.

Monika Dąbrowska, miłośniczka zwierząt i pasjonatka, na co dzień urzędniczka. Psiakom pomagała już od najmłodszych lat. W domu rodzinnym Monika biegała ze swoim psem, ale gdy przeniosła się do Olsztyna poczuła się na trasie samotna i tak narodził się pomysł zabierania na trening psów ze schroniska.

W niektórych miastach jak w Olsztynie „Bieg na sześć łap” jest akcją całoroczną i biegacze przybywają do azylu codziennie w godzinach otwarcia. Aby wziąć udział w akcji nie trzeba mieć specjalnego przygotowania. W „Biegu na 6 łap” biorą udział zwierzęta, których kondycja i stan zdrowia pozwalają na aktywność. Najważniejsza jest radość ze wspólnie spędzonego czasu, a nie pokonany dystans.

W 2016 Monika Dąbrowska otrzymała od Marszałka Laur „Najlepszym z najlepszych”

Joanna Wilk-Yaridiz – założycielka i prezes Fundacji dla Rodaka działającej na rzecz pomocy rodakom pozostającym poza granicami kraju, szczególnie tym za wschodnią granicą.

Joanna Wilk-Yaridiz z wykształcenia jest magistrem ekonomii i zarządzania. Pracuje jako główny specjalista w Oddziale Budownictwa Inżynieryjnego i Ogólnego SKANSKA S.A. w Olsztynie.

Temat Polaków z Kazachstanu od zawsze był jej bliski, często poruszany w rozmowach w jej domu rodzinnym. W 1936 roku rozporządzeniem Stalina 80 tysięcy Polaków zostało przesiedlonych do Kazachstanu. W regionach północnych powstały wioski polskie, gdzie nadal 80 proc. mieszkańców to wciąż Polacy. Druga akcja przesiedleńczy miała miejsce podczas II wojny światowej. W samej Karagandzie żyje 5 tys. Polaków.

Wszystkie akcje, które Wszystkie akcje, które rozpoczęła z chęci pomocy Polakom w Kazachstanie, na Syberii i na Kresach, zaczęły się od książek i miłości do czytania. Pragnęła zanieść pomoc tym, którzy nie mają łatwego dostępu do polskiej literatury. rozpoczęła z chęci pomocy Polakom w Kazachstanie, na Syberii i na Kresach, zaczęły się od książek i miłości do czytania. Pragnęła zanieść pomoc tym, którzy nie mają łatwego dostępu do polskiej literatury. W 2010 r. aktywnie włączyła się w zbieranie podpisów pod projektem ustawy repatriacyjnej. Nie było to jednak w jej odczuciu wystarczające. Dzieci i wnukowie Rodaków zesłanych do Kazachstanu nie mając przez dziesiątki lat kontaktu z językiem polskim, nie znają go. Bardzo jednak chcą się uczyć języka swoich pradziadków. Stąd w jej głowie zrodził się pomysł, by odpowiedzieć na to właśnie zapotrzebowanie. Zorganizowała więc zbiórkę polskich książek. I na niej się nie skończyło. Odzew Polaków w kraju przerósł wszelkie oczekiwania. Udało się zgromadzić ogromne ilości książek, literatury w języku polskim o szerokim przekroju tematów, stylów i gatunków.

Jako osoba prywatna przeprowadziła od maja 2016 r. wiele akcji, których organizację stale kontynuuje, obecnie już kierując założoną w 2017 r. Fundacją dla Rodaka. (w fundacji nikt za swoją pracę nie pobiera wynagrodzenia).

Głównym celem Fundacji dla Rodaka jest zorganizowanie pomocy oraz przygotowanie warunków do powrotu Polaków z Kazachstanu do Ojczyzny. Środkiem do tego celu jest upowszechnianie znajomości języka polskiego, popularyzacja rodzimej literatury, praca Polaków na rzecz pomocy rodakom pozostającym poza granicami kraju. Przykładowymi działaniami, które przygotowują grunt pod powrót repatriantów, jest poszukiwanie przez fundację pracy i mieszkań dla nich oraz przygotowanie stypendiów i pomoc studentom.

W zamyśle pierwotna zbiórka książek miała być odpowiedzią na potrzeby Kazachstanu. Dzięki jej sukcesowi zakres Fundacji zyskał znacznie szerszy zasięg. Oferta szerzenia literatury w języku ojczystym skierowana jest do Polaków mieszkających zarówno w Kazachstanie, jak i na Kresach oraz w samej Polsce. Wszędzie, gdzie pojawia się potrzeba, Fundacja oferuje pomoc i wsparcie.     

Akcje przeprowadzone przez Joannę Wilk-Yaridiz:

• Książka dla Rodaka – zbiórka polskich książek dla Rodaków z Kazachstanu i Kresów oraz krajów na Wschodzie, a także dla szkół, bibliotek, przedszkoli, domów pomocy społecznej i podobnych placówek w Polsce. Do chwili obecnej zebrali i przekazali Rodakom ponad 22 tys. książek.

• Autorzy dla Rodaka – przekazywanie przez polskich Autorów swoich książek
  z dedykacjami dla Polaków z Kazachstanu. Do chwili obecnej autorzy przekazali 304 książki.

• Wydawnictwa dla Rodaka – przekazywanie przez wydawnictwa polskich książek dla Polaków z Kazachstanu, Kresów i Wschodu.

• Kibice dla Rodaka – kibice, którzy podążają za naszą reprezentacją zabierają polskie książki dla Rodaków. Do Kazachstanu zawieźli prawie 130 kg, do Rumunii 100 kg, a do Armenii 120 kg.

• Kartka dla Rodaka – polega na wysyłaniu do Rodaków zamieszkałych poza granicami kraju, własnoręcznie wykonanych, głównie przez dzieci, świątecznych kartek pocztowych. Odbyły się już trzy edycje tej akcji.

• Spotkania dla Rodaka – organizowanie spotkań z pisarzami, podróżnikami i innymi ciekawymi ludźmi. W 2017 r. odbyły się trzy spotkania autorskie z: Adrianem Grzegorzewskim, Joanną Jax, Anną Sakowicz oraz jedno spotkanie z poezją
  ks. Twardowskiego z Rodakiem z Rumunii.

• Lekcja dla Rodaka – polega na organizowaniu lekcji dla dzieci i młodzieży poświeconych historii Polaków w Kazachstanie, na Kresach, zesłańców na Syberię oraz o podobnej tematyce. Do chwili obecnej takie lekcje przeprowadzono w 30 szkołach, placówkach edukacyjnych itp.,

• Pomoc dla Rodaka – udzielanie stypendiów dla 5 Rodaków studiujących w Polsce oraz szukanie pracy dla Rodaków z Kazachstanu (aktualnie Fundacja zapewniła dwa miejsca pracy),

• Wakacje dla Rodaka – zorganizowanie wypoczynku letniego najmłodszym Rodakom z Kazachstanu. W 2017 r. odbyła się pierwsza edycja dla grupy 30 młodych Rodaków (4 pokolenie zesłanych w 1936 r). Aktualnie przygotowywana jest kolejna edycja.

Motto, którym się kieruje Joanna Wilk-Yaridiz i które stało się mottem fundacji: „Rozpocznij tam, gdzie jesteś. Wykorzystaj to, co masz. Zrób to, co możesz.” (Arthur Ashe)

Reportaż: Wakacje dla Rodaka cz.I

https://www.youtube.com/watch?v=075RbqvUhxY

Magdalena Lewkowicz – wicestarosta powiatu mrągowskiego od lipca 2016 r., nauczycielka historii, edukator, Ambasador Muzeum Historii Żydów Polskich Polin.

Rodowita mrągowianka, absolwentka UWM na wydziale historii. Ukończyła również studia podyplomowe w zakresie ekonomii i wiedzy o społeczeństwie. Pracowała jako nauczycielka historii i WOS w Zespole Szkół nr 2 im. Władysława Jagiełły w Mrągowie. Malarka – amatorka. Społeczniczka. Inicjatorka wielu akcji, wycieczek edukacyjnych, lekcji otwartych dla innych nauczycieli, warsztatów dla uczniów i przedsięwzięć w szkole oraz środowisku lokalnym, związanych z tematyką łamania praw człowieka, praw zwierząt, tolerancji oraz historii współczesnej.Szczególnie bliska jest jej tematyka Holokaustu i wielokulturowości. Szerokim echem odbiła się gra miejska pod tytułem ”Dom Rabina”, zorganizowana dla uczniów i mieszkańców Mrągowa, której celem było upowszechnienie wiedzy i poszukiwanie śladów gminy żydowskiej na terenie miasta. Wydarzenie było nagrywane i pokazane w lokalnych mediach. Projekt zdobył I miejsce w ogólnopolskim konkursie „Pamięć dla przeszłości – Poszukiwanie i upamiętnianie śladów obecności Żydów w przestrzeni lokalnej „.

Nawiązała współpracę z ważnymi w tej dziedzinie instytucjami, organizacjami i stowarzyszeniami, m. in. instytutem Yad Vaschem w Jerozolimie, Stowarzyszeniem Kulturowym Borusia Olsztyn, Muzeum Historii Żydów Polskich, którego jest ambasadorką, Stowarzyszeniem „Niedźwiedzia Łapa” w Mrągowie, Stowarzyszeniem Freunde Masurens. Dzięki tej współpracy tworzy projekty dotyczące zachowania pamięci, m.in. dba o stare cmentarze różnych wyznań, organizuje warsztaty z relacjami świadków dla uczniów lub mieszkańców. Współpracując z Muzeum Polin tworzy materiały dydaktyczne do nauczania o holocauście, promuje i realizuje inicjatywy muzeum w województwie Warmińsko- Mazurskim np. Akcja Żonkil. W swoich działaniach (konferencje, odczyty, projekty, wymiany młodzieży) niesie idee dialogu, tolerancji i pamięci. W 2014 r. była organizatorką prelekcji w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Sorkwitach we współpracy ze stowarzyszeniem Freunde Masurens na temat „Żydzi na Mazurach”. Organizowała iprowadziła konferencję dla nauczycieli pod patronatem MHŻP „Nauczanie z użyciem relacji video i filmu”. W ramach projektu Fundacji Borussia „Bezpieczna Różnorodność na Warmii i Mazurach” prowadziła zajęcia dla nauczycieli z powiatu Lidzbarskiego NT. projektów edukacyjnych wśród młodzieży. Lekcję Pani Magdy nakręciła i publikowała również TV Olsztyn jako dobry przykład pracy metodą warsztatów. Koordynowała udział młodzieży (ich własne filmy) w Festiwalu Watch Docs – Prawa Człowieka w filmie oraz warsztatach z Amnesty International. Zorganizowała wraz z Stowarzyszeniem Freunde Masurens projekt ogólnopolski „ Ogród Cichych Bohaterów” – chusty pamięci dla osób ratujących innych w czasie okupacji. Finał odbył się w czerwcu 2017 r. otwarciem wystawy w Mrągowie, a następnie prace pojechały do Hamburga.

Pani Magdalena Lewkowicz jest osoba znaną w społeczności mrągowskiej, jako aktywna na rzecz pomocy dla dzieci niepełnosprawnych czy ochrony praw zwierząt. Jest założycielką i działaczką Stowarzyszenia Kociarze Mrągowo, które zajmuje się porzuconymi i wolno żyjącymi zwierzętami.

W swoich działaniach próbuje integrować środowisko lokalne: uczniów, mieszkańców, urzędników. Cały czas prowadzi działania na rzecz dbałości o krajobraz kulturowy jako przestrzeń do działań na rzecz rozwoju społecznego. Dwukrotnie, w 2014 i 2015 r., otrzymała prestiżowe wyróżnienie w konkursie im. Ireny Sendlerowej „Za naprawianie świata” ustanowione przez Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu w Polsce i amerykańską Fundację „Life in a Jar”. Za wspaniałą pracę na rzecz uczniów była wielokrotnie nagradzana przez Dyrektora szkoły oraz Starostów Powiatu Mrągowskiego. Pani Magdalena była twórcą i pomysłodawcą Młodzieżowej Rady Powiatu, która skupiała działania młodzieży ze wszystkich szkół średnich. Przez mrągowski hufiec ZHP im. Janusza Korczaka została uhonorowana w 2013 roku statuetką „Duma naszego Miasta”. W konkursie organizowanym przez Gazetę Olsztyńską „Super Belfer 2013 r” Magdalena Lewkowicz zajęła 5 miejsce na 60 zgłoszonych nauczycieli z Regionu. W 2015 roku otrzymała Nagrodę Kulturalną Rady Miejskiej w Mrągowie za pracę na rzecz oświaty i kultury. W 2016 roku została uhonorowana Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Warmińsko- Mazurskiego przez Marszałka Województwa.

Alla Pichevska-Cirut – graficzka komputerowa, właścicielka agencji CirutDesign.

Wbrew stereotypom, kobiety w branży IT i techniki komputerowej radzą sobie świetnie i odnoszą sukcesy. Dowodem na to jest Ałła Pichevska-Cirut, którą losy zza wschodniej granicy przywiodły do Polski.

Urodziła się w Żytomierzu na Ukrainie. W rodzinie zdolności artystyczne i matematyczne rozłożyły się mniej więcej po połowie. Ojciec, brat ojca, ciotka oraz brat dziadka byli malarzami, zaś babcia i dziadek byli inżynierami. Korzenie Polskie Ałła miała po pradziadku Kuczyńskim. W 1994 po szkole średniej wymarzyła sobie studia o kierunku matematyczno-fizycznym. Jednak pomimo średniej ocen 4,8 było to nierealne. Wobec preferencji na Ukrainie dla młodzieży ze wsi, miastowa dziewczyna bez dodatkowych punktów nie miała szans. Pomyślała wtedy o studiach malarskich, ale tam zdawało 50 osób na jedno miejsce. Dlatego marzenia o studiowaniu musiała odsunąć i poszła do pracy.

Od koleżanki dowiedziała się wtedy, że może studiować w Polsce, że są takie możliwości dla tych, którzy mają polskie korzenie. Jednak, żeby dostać się na studia w Polsce, trzeba było zdać egzamin z języka polskiego, którego zupełnie nie znała. Zaczęła naukę razem z pierwszoklasistami. Ręcznie przepisywała książki z historii Polski, słowa i daty, by szybciej opanować język i wiedzę kraju pradziadka. Chodziła na kursy języka polskiego w polskim kościele. Pomocny był też samouczek języka polskiego znaleziony w domu po babci. Na naukę miała tylko pół roku.

Egzamin był w maju. Po teście pisemnym była druga na liście. W dyktandzie nie robiła już błędów, jednak rozmowy kwalifikacyjnej nie przeszła, bo nie umiała w tym języku jeszcze rozmawiać. Nie było z kim wcześniej tego poćwiczyć. Na uniwersytet za mało uzyskała punktów, ale mogła jeszcze rozpocząć naukę w Polsce w kolegium nauczycielskim, z czego skrzętnie skorzystała. W ostatniej chwili zwolniło się miejsce w kolegium nauczycielskim w Szczytnie i Ałła wskoczyła na listę. To był ostatni moment, by zacząć naukę w Polsce. Za rok byłoby już za późno, nie objąłby ją program stypendialny.

Na pierwszym roku w Szczytnie zapisała się do Miejskiego Domu Kultury na kółko teatralne. Czekając na zajęcia rysowała sobie coś na kartkach w korytarzu. Zobaczył rysunki kierownik MDK i zaprowadził Ałłę do kołka malarskiego. Instruktorka studiowała zaocznie w Olsztynie na WSP. Ona zaaranżowała spotkanie z prof. Gwozdkiem. Profesor powiedział, że Ałła powinna studiować plastykę i spowodował w ministerstwie możliwość jej przeniesienia na kierunek malarski Wydziału Artystycznego WSP. Ałła zdała egzaminy na malarstwo, dostała się i przekierowano jej stypendium na WSP. Stypendium naukowe 120 zł na wydziale artystycznym – niewielkie, ale zawsze coś.

Na pierwszym roku spotkała Bartka, na drugim chodzili już ze sobą. Gdy po 3 latach skończyło się stypendium, Ałła musiała poszukać możliwości zarobienia na życie. Zamieniła dzienny tryb studiów na tok indywidualny i wyjechała do pracy w Otwocku, gdzie odpowiadała za spedycję w kontaktach handlowych z Rosją. W tej pracy miała pierwszy kontakt z komputerem. Wtedy nauczyła się sama z książki obsługi programu graficznego Corel. Pracowała i mieszkała w Otwocku, co tydzień przyjeżdżała do Olsztyna na zaliczenia i spotkania z Bartkiem.

Po studiach wzięli ślub. Postanowili skorzystać z dotacji unijnych, by założyć firmę. Kurs utworzenia firmy odbyła Ałła. Ponieważ brakowało pieniędzy na wkład własny, Bartek trzy razy wyjeżdżał do Norwegii, by je zarobić. Dzięki temu Ałła otworzyła firmę, kupili komputer, pracowali w domu. Ałła sama nauczyła się wtedy programu do animacji komputerowych Flash i otrzymali pierwsze zlecenie na stronę internetową w tym programie od OZGraf. Szukając kolejnych, przeszli się po lokalach na olsztyńskiej Starówce. Pytali, czy ktoś chce, niezobowiązująco, by stworzyć stronę internetową dla firmy w programie Flash. Zapłata za usługę miała być tylko wtedy, gdy klient będzie zadowolony z wykonanej strony. Pierwszej klientce, właścicielce Ekspress Pubu na Starówce, strona internetowa spodobała się bardzo i poleciła młodych grafików innym. Ta pierwsza strona zdobyła wiele nagród na międzynarodowych portalach. Dzięki temu inni klienci sami się już pojawiali.

Był rok 2003. Od tej pory otrzymywali dużo zleceń. Rozszerzali działalność – najpierw strony www, potem spoty video, grafika na bilbordy, opakowania produktów, nawet projektowanie wnętrz. Od początku nastawili się na realizacje o wysokiej jakości graficznej.

Najważniejsze realizacje, z których są dumni:

• Galeria Warmińska – ich projekty, poczynając od logotypu, poprzez bilbordy reklamowe, po tabliczki na toaletach.

• Kampania bilbordowi Prezydenta Olsztyna, kampania Urszuli Pasławskiej.

• Dla Polskich Zakładów Zbożowych Białystok zaprojektowali całą linię opakowań dla kasz, dla Agrocentrum – opakowania na pasze dla bydła.

• Właściciel Transfitu (dodatki żywieniowe dla krów) dał im wolną rękę. Zaprojektowane opakowania zrobiły furorę na targach, dzięki temu firma zwiększyła sprzedaż i produkcję. W tej branży nikt wcześniej nie zwracał uwagi na dizajnerskie opakowania produktów.

• Do sukcesów zaliczają też pierogi Bondari. Gdy właściciele firmy Polaris przyszli do Cirutów, byli na skraju bankructwa pomimo dobrego produktu. Ałła z Bartkiem od nowa wszystko zaprojektowali – od nazwy firmy Bondari (od nazwiska producentów), logotypu, po opakowania. W nowej szacie dobre produkty stały się ozdobą lodówek w sieciach sprzedaży RAST, Piotr i Paweł, Tesco i innych. Ruszyła sprzedaż i rozwój firmy.

• Ostatnio, poprzez znajomych olsztyniaków, trafiło do nich zlecenie obrendowania (zmiany szaty graficznej) produktów fit ekologicznie czystych dla firmy z Meksyku. Po zmianach produkty dobrze się sprzedają.

• Ałła dumna jest z Magazynu Fashiontime. To magazyn modowy realizowany graficznie dla Galerii Warmińskiej. Wyzwaniem było też pismo lajfstylowe Magazyn DYWiTY – pierwsze takie w Polsce wydawane dla jednej gminy Dywity.

Ałła i Bartek proszeni byli dwukrotnie do komisji Urzędu Miasta Olsztyna, która dokonywała w konkursach wyboru logotypów dla miejskich inicjatyw.

W firmie, którą założyła Ałła, role są podzielone. Bartek jest creativ – wymyśla „odlotowe” projekty, sprawuje pieczę nad stroną designerską, estetyczną stroną projektu. Ałła ze swoim umysłem matematycznym szybko uczy się nowych programów komputerowych, graficznych, filmowych, projektowania w 3D. Wykonuje te prace, które wymagają żmudnej dokładności, jak skład graficzny, kalkulacje – pilnuje, żeby realizacje były praktyczne i wykonalne.

Ałła: „Uczelnia artystyczna daje poczucie rozróżniania harmonii. Malarstwo, wbrew pozorom, to jest matematyka. Za każdym projektem jest siatka stworzona na podstawie formuły matematycznej. Po studiach zaczęliśmy obserwować światowy design, obierając za wzorzec design niemiecki i skandynawski, i zauważyliśmy w nim pewne ustalone reguły – siatki graficzne. Siatki, które przypominają te, na rysunkach starożytnych Greków. Chaos w projektowaniu próbujemy zastąpić harmonią.”

Dzisiaj CirutDesign należy do czołowych agencji kreatywnych w regionie. Dopełnieniem życiowego rozwoju Ałły jest dwójka dzieci. Maluchy od początku obserwując rodziców zapoznane są z komputerem.

Lidija Vukić – specjalistka w obszarze mediów społecznościowych, członek zarządu i współzałożycielka sieci partnerskiej TalentMedia.

Lidija Vukić urodziła się w Belgradzie. Ojciec Serb jest aktorem, studiował literaturę, matka Polka jest historykiem. Gdy Lidia miała 12 lat rodzice przeprowadzili się do Olsztyna, m.in. prowadzili Restaurację Grill Boro na ul Zamkowej. Obecnie tata mieszka w Czarnogórze, mama w USA.

Już dorosła Lidia spędziła 4 lata w Nowym Jorku. Wcześniej była na wymianie studenckiej Erasmus we Włoszech, odwiedziła też Chorwację, Grecję i Australię.

Skończyła Prawo. W Nowym Jorku, pracując dla firmy zajmującej się handlem odzieżą dla nastolatków, dostawcy największych sieci, zauważyła zmianę w komunikowaniu się ludzi. Komputer zaczął zwyciężać z telewizją. Zaczęła zdobywać nowe doświadczenia i specjalizować się w mediach społecznościowych. Znajomi też pracowali w social mediach w innych krajach. Zapewne dlatego któregoś dnia zadzwonili do niej z niemieckiej firmy, największej europejskiej sieci partnerskiej YouTube w Europie zrzeszającej twórców video – Divimove w Berlinie. Zaczęła tam pracę.

W Polsce rozpoczęła działalność gospodarczą w 2015 r. (firma zarejestrowana w Olsztynie), na którą uzyskała dofinansowanie. Specjalizowała się w obsłudze mediów społecznościowych (Facebook, Instagram, Twister, You Tube) na rzecz zleceniodawców.

Ale już w 2016 roku znajomi z tej branży znaleźli ją i zaprosili do nowo tworzonej spółki TalentMedia. Jeden ze wspólników pracował w Google, drugi w firmie zabawkowej.

TalentMedia skupia twórców na YouTube. Lidija Vukić odpowiada tam m.in. za rozwój sieci youtuberów i działania firmy w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. W spółce ma 4 proc. udziałów.

Oto na naszych oczach następują diametralne zmiany w sposobie komunikacji międzyludzkiej. Forma przekazu: nadawca – odbiorca, jak w tradycyjnym przekazie telewizyjnym czy radiowym, zaczyna ustępować rozproszonej formie nadawania: niezliczona liczba nadawców w kanałach społecznosciowych (celebryci, pasjonaci, blogerzy, youtuberzy) i różne grypy odbiorców (fani, miłośnicy, zainteresowani wąska tematyką widzowie). Jak zaobserwowała przebywając w USA Lidija Vukić, częściej włączony i używany w domach jest komputer aniżeli telewizor. Ten trend rozwija się i w Europie.W Polsce z kanałów YouTube korzysta ponad 20 mln osób, które średnio spędzają na tym kanale 2 godziny dziennie (głównie słuchając muzyki). Influenser to ktoś, kto wpływa na innych, na ich sposób myślenia. Influencer marketing to jeden z najprężniej rozwijających się trendów w branży marketingowej. Widzowie zmęczeni są reklamami i jednostronną komunikacją, coraz częściej sami decydują o tym, co chcą oglądać, kiedy i gdzie. Umożliwił im to rozwój technologii i serwisów społecznościowych. Wraz z rozwojem Facebooka czy YouTube, ale i platform VoD, pojawiła się nowa grupa internetowych gwiazd i liderów opinii, którą nazywa się influencerami. Są to zazwyczaj osoby, które rozpoczęły swoją działalność z ogromnej pasji. Są autentyczni i mają dużą siłę przekazu. Dlatego marketerzy coraz chętniej angażują ich do kampanii. Wiedzą, że to daje szansę na pokazanie marki w bardzo naturalnym, niewymuszonym kontekście. To szybciej i mocniej przekonuje, by sięgnąć po określony produkt. Najbardziej popularna influenserka Zuzanna Borucka ma 1 mln widzów, zaczynała w wieku 11 lat. https://www.youtube.com/watch?v=-B6iUE5bROg

Lidia Vukić i TalentMedia zajmują się współpracą z takimi influenserami oraz realizacją kampanii z ich udziałem. Pracują dla takich polskich marek jak Tymbark czy Kubuś. Stworzyli dla ich potrzeb kanał na You Tube pn. „Studio Tymbark”, na którym co tydzień młodzi odbiorcy oglądają nowy film w stylu „teleranek”. Dzięki tym działaniom widzowie w wieku 13-17 lat spędzili ponad 54 mln minut z tą marką.

Za kampanię Tymbarku, koncepcję, strategię i realizację Studia Tymbark, jury ubiegłorocznej edycji Effie Awards przyznało agencji TalentMedia srebrną statuetkę.W pierwszym roku działalności spółka TalentMedia osiągnęła 5 mln obrotu. Dzięki nowemu inwestorowi, który jest spółką giełdową, w drugim roku działalności nastąpił wzrost obrotów o 100 %. TalentMedia otworzyło już oddział w Bułgarii, bo jest to rynek nieaksploatowany, są tam pierwszą i jedyną siecią, która tworzy kanały markowe. TalentMedia tworzy też dla marek globalnych – 3 – 6 miesięczne akcje na polskim rynku, w Bułgarii i rejonie Europu Środkowo-Wschodniej: Czechy, Słowacja, Rumunia, Estonia, itp.

Dla młodych influenserów TalentMedia są domem talentów, pomagają im w budowaniu sklepów internetowych, w promocji własnych marek. Lidia Vukić i TalentMedia opiekują się twórcami, pasjonatami. Realizują akcje społeczne, jak pomaganie chorym dzieciom, np. umożliwienie osobistego poznania sławnego youtubera dla 12 latniej dziewczynki chorej raka, bo dla młodych ludzi to często są współcześni bohaterowie. Bez rozgłosu realizują filmy dla tych osób, zbiórki na rzecz schronisk dla zwierząt, wspierają szlachetną paczkę, organizują prezenty dla domów dziecka.

A wszystko to Lidia Vukić realizuje w pracy, która trwa od 7 do 23 i zupełnie ją pochłania.

Jadwiga Abramowicz – wiceprezes Stowarzyszenia „Iławski Klub Amazonki”

Jadwiga Abramowicz wiele lat (2000 do 2015) pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia Iławski Klub Amazonki. Jest emerytką, która zmaga się z rakiem piersi. Zawsze jest gotowa nieść pomoc innym. Jej motto życiowe brzmi: „Z faktu, że kiedyś umrę nie wynika, że muszę umrzeć teraz. Dopóki żyję, muszę wykorzystać możliwości, jakie są mi dane.” Jakże    wymowne i trafne słowa, bo rzeczywiście Pani    Jadwiga    w pełni wykorzystała możliwości, jakie były i są jej dane. Kiedy zachorowała na raka piersi, zamiast strachu, załamania, znalazła siłę do walki o inne kobiety, aktywnie włączyła się w działalność społeczną. W 1997 roku wstąpiła do Klubu, w 1998 została wiceprezesem. Od roku 2000 do 2015 pełniła funkcję prezesa. Na przestrzeni tych 15-stu lat za sprawą Pani Jadwigi Stowarzyszenie stało się prężną i rozpoznawalną organizacją w lokalnym środowisku. Pani Jadwiga to człowiek o wielkim sercu i dobroci, zawsze zabiegająca o dobro innych, perfekcjonistka i nieugięta w swoim dążeniu do celu, koleżeńska, serdeczna i ciepła osoba. Przez wszystkie lata walczyła, by kobiety po mastektomii mogły żyć normalnie. Będąc prezesem prowadziła szereg działań i projektów edukacyjno-terapeutycznych w powiecie iławskim, jak również w województwie, między innymi: „Amazonka to może brzmieć dumnie”- dof. z Fundacji Batorego, „Porozmawiaj ze swoją córką – Porozmawiaj ze swoją mamą”- dof. Działaj Lokalnie, „W Europie chcemy żyć wszyscy”, „Więcej wiedzy, więcej zdrowia, więcej życia”, „Nie jesteś sama”. To tylko niektóre działania prowadzone przez minione lata, wszystkich nie sposób wymienić, było ich wiele. Wieloletni wysiłek i praca ponoszona na rzecz rozwoju Stowarzyszenia są godne podziwu i stanowią wzór do naśladowania. Jej upór i wytrwałość pociąga i mobilizuje pozostałe koleżanki do działania.

Od stycznia 2002 r. jest Ochotniczką I Stopnia, od września 2004 r. Ochotniczką II Stopnia.

Od 2003 r. jedną kadencję była członkiem Powiatowej Społecznej Rady ds. Osób Niepełnosprawnych w Iławie.

Od 2007 r. do chwili obecnej jest członkiem Stowarzyszenia na Rzecz Osób Niepełnosprawnych Powiatu Iławskiego „Promyk” w Iławie, w obecnej kadencji jest członkiem Komisji Rewizyjnej. W marcu 2007 r. wyróżniona została w VI edycji plebiscytu „Gazety Olsztyńskiej” i „Dziennika Elbląskiego” tytułem „Kobieta Niezwykła”. 30.XI.2007 r. otrzymała Bursztynowy Łuk Przyjaciół Amazonek od Iławskich Amazonek. W 2009 r. odznaczona została przez Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego”. W 2011 r. nominowana była do tytułu „Zwyczajny-Niezwyczajny Powiatu Iławskiego 2011”. Od listopada 2011 r. do chwili obecnej jest członkiem Zespołu konsultacyjnego do spraw osób niepełnosprawnych przy Burmistrzu Miasta Iławy. W latach 2011-2015 była Członkiem Rady Organizacji Pozarządowych Powiatu Iławskiego.W marcu 2012 r. nagrodzona została nagrodą finansową za działalność artystyczną i upowszechnianie kultury przez Burmistrza Miasta Iławy – wnioskodawca Spółdzielnia Mieszkaniowa Praca Iława – SDK Polanka. 29.IX.2012 r. uhonorowana została Kryształowym Łukiem Amazonki – przyznanym przez Kapitułę Honorowej Odznaki działającej przy Federacji Stowarzyszeń Amazonki.

Magdalena Markiewicz – założycielka Ogrodów pokazowych i Motylarni w Marcinkowie k.Mrągowa, pisarka, edukatorka.

Magdalena Markiewicz mieszka w Marcinkowie, gdzie na co dzień prowadzi Ogrody pokazowe i Motylarnię. Ostatnio (2016) poszerzyła swoją działalność i napisała powieść psychologiczną „Szeol”, która obnaża ułomność społeczeństwa nastawionego głównie na konsumpcjonizm. Autorka ma już na swoim koncie książkę popularnonaukową bogato ilustrowaną „Motyle z mojego ogrodu” oraz „Zuzia poznaje motyle” – komiks o dziewczynce, która poznaje świat motyli. Jest to książeczka edukacyjna z grą planszową oraz naklejkami.

Magdalena Markiewicz jest z zawodu ekonomistką z zacięciem dziennikarskim. Lubi pisać. Debiutowała na łamach miesięcznika „Ogrody”, gdzie prezentowała swoje pierwsze felietony. W kolejnych latach współredagowała kwartalnik „Wnętrze i Ogród”, była też wydawcą e-magazynu „Inkubator Kreatywności”.Ogrody Markiewicz jako przedsiębiorstwo istnieje od 2008 roku. Początkowo firma zajmowała się projektowaniem ogrodów i terenów zieleni miejskiej, jak również założeniami ogrodów i ich późniejszą pielęgnacją. Kolejnym etapem rozwoju firmy było założenie małej szkółki roślin ozdobnych. Z biegiem lat podmiot rozrastał się i zmieniał profil swej działalności. Od 2013 r. Ogrody Markiewicz funkcjonują jako Ogrody Pokazowe & Motylarnia, a opiekę nad nimi sprawuje Fundacja Inkubator Kreatywności.

Obecnie Ogrody Pokazowe & Motylarnia stanowią atrakcję turystyczną Mazur i są chętnie odwiedzane przez turystów z Polski jak również i z zagranicy. Na powierzchni zaledwie 3000 m² zaaranżowano: ogród śródziemnomorski, ogród zakochanych, różankę,
ogród biały, ogród traw, ogród meksykański, ogród nowoczesny, ogródek wiejski, ogród pnączy, ogród ziołowo – warzywny, ogródek skalny, ogród motyli, ogród japoński, zieloną klasę. Jest tu wiele miejsc do odpoczynku.  Dzieci mogą biegać na bosaka po miękkiej murawie, zaglądać do domków owadów, kolorowych bażantów oraz wydzielonej woliery dla motyli. Ogrody Pokazowe w Marcinkowie to również miejsce edukacji ekologicznej. Specjalnie zaaranżowana „zielona klasa” podpowie jak dbać o otaczające nas środowiskoCoroczny kalendarz Ogrodów Pokazowych & Motylarni wypełniony jest festiwalami, koncertami, imprezami sportowymi, jak również warsztatami edukacyjnymi.
Na terenie obiektu znajduje się mini plac zabaw dla dzieci (z trampoliną), kawiarenka, sklepik z pamiątkami (z wyrobami rękodzielniczymi). Ogrody przystosowane dla osób niepełnosprawnych.

Motylarnia jest obiektem edukacyjno – badawczym i stanowi dodatek do Ogrodów Pokazowych. Liczebność motyli w wolierze uzależniona jest od wielu czynników niezależnych od nas (pora roku, złe warunki atmosferyczne itp.). Magdalena Markiewicz prowadzi hodowlę motyli dziennych i nocnych, dzięki temu może prezentować cztery fazy rozwojowe tych owadów: jaja, larwy, poczwarki oraz imago. Jest to jedyny tego typu obiekt na Mazurach.

W ogrodzonej wolierze znalazły swój azyl rodzime gatunki motyli. Mieszkańcami naszej Motylarni są m.in.: Rusałki, Pazie, Modraszki, Bielinki. W Motylarni posadzone są rośliny nektarodajne, które dostarczają pokarm owadom, znajdują się tu m.in: budleje, jeżówki, wiciokrzewy, sadźce itp. W obiekcie usytuowane zostały również domki dla motyli, z charakterystycznymi, pionowymi wlotami, karmniki i poidełka. Przed lepidopterarium znajduje się dzika łąka, na której swobodnie rosną pokrzywy, trawy. Są to rośliny żywicielskie dla żarłocznych gąsienic.

Nagrody: Ogrody Pokazowe & Motylarnia otrzymały w 2015r. Certyfikat Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego „Produkt Warmia Mazury”. Zostały również laureatem finału XVI Edycji Ogólnopolskiego Konkursu „SPOSÓB NA SUKCES” (2016 r.) Organizatorami byli CDR w Brwinowie oraz Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.W 2017 Magdalena Markiewicz rozpoczęła studia doktoranckie na kierunku Ekonomia. Realizuje je dla celów Fundacji Inkubator Kreatywności. Uczestniczy też w Nocach Biologów na UWM w Olsztynie we współpracy z wydziałem biologii.

http://ogrodymarkiewicz.pl/ogrody

Dr hab. Mariola Grzybowska-Brzezińska – pracownik naukowy UWM w Katedrze Analizy Rynku i Marketingu.

Mariola Grzybowska-Brzezińska stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskała w 2001 roku na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, a stopień doktora habilitowanego w 2014 roku na Wydziale Towaroznawstwa Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Od 2002 roku zatrudniona na stanowisku adiunkta w Katedrze Analizy Rynku i Marketingu.

W swojej pracy naukowej zajmuje się problematyką zachowań konsumenta, a także różnymi aspektami funkcjonowania rynku żywnościowego. Jest autorką lub współautorką ponad stu trzydziestu oryginalnych publikacji naukowych. Odbyła kilka staży i pobytów naukowych na uniwersytetach m.in. w Niemczech, Hiszpanii, Słowacji, Ukrainie. Uczestniczka szeregu programów finansowanych ze środków krajowych i międzynarodowych w roli wykładowcy, konsultanta i opiekuna naukowego. Kierownik studiów podyplomowych Menedżer Jakości, pełni funkcję kierownika studiów doktoranckich na Wydziale Nauk Ekonomicznych. Działalność popularyzatorska obejmuje współpracę z samorządem i jednostkami otoczenia biznesu.

Za swoją pracę naukową i organizacyjną była wielokrotnie uhonorowana nagrodami Rektora UWM w Olsztynie a w 2011 roku została odznaczona przez Prezydenta RP brązowym medalem za długoletnią służbę. W 2016 roku została laureatką trzeciego miejsca w konkursie na Belfra Roku.

Argumentacja: Mariola Brzezińska to kobieta naukowiec, ale również ważna postać we władzach naszego uniwersytetu. Jej sukces to łączenie teorii z praktyką, rzecz rzadka, bo zazwyczaj naukowcy nie rozumieją biznesu, choć piszą na jego temat prace. Ona chętnie współpracuje z przedsiębiorcami, angażuje się w scalanie światów nauki i biznesu, wierzy w użyteczną stronę nauki. Cenią ją i środowisko naukowe i biznesowe, a na dokładkę cieszy się
jeszcze sympatią studentów.